پاریس– فرانسوا هاردی، اسطوره آواز فرانسوی و نماد پاپ از دهه 1960 درگذشت. او 80 ساله بود. پسرش توماس دوترونک، نوازنده، در شبکه های اجتماعی با انتشار عکسی تکان دهنده از دوران کودکی خود در کنار مادرش، از مرگ او خبر داد. هاردی که از سال 2004 با سرطان غدد لنفاوی دست و پنجه نرم می کرد، با صراحت چشمگیری با بیماری خود روبرو شد. او روز سه شنبه درگذشت.
هاردی در 17 ژانویه 1944 در پاریس به دنیا آمد. فعالیت حرفه ای او در سال 1962 آغاز شد، زمانی که او اولین تک آهنگ خود “Tous les garçons et les filles” را در سن 18 سالگی ضبط کرد. آهنگی که خود او نوشت و ساخت، به سرعت به یک موفقیت تبدیل شد و ظهور او را به عنوان یک چهره کلیدی در جنبش Yé-Yé، یک پاسخ فرانسوی به راک اند رول، مشخص کرد.
اشعار او اغلب ترس ها و آرزوهای دوران نوجوانی را منعکس می کرد و مورد استقبال شنوندگان جوان قرار می گرفت. لحن مالیخولیایی و درونگرایانه آنها آنها را از موسیقی پاپ پرشورتر معاصرانشان متمایز می کند.
نفوذ هاردی بسیار فراتر از فرانسه بود. در سال 2023، او تنها هنرمند فرانسوی بود که در فهرست 200 خواننده برتر تمام دوران مجله رولینگ استون قرار گرفت. صدای اثیری و زیبایی متمایز او مخاطبان را در سراسر جهان مجذوب خود کرد و اسطوره های موسیقی مانند میک جگر، باب دیلن و دیوید بووی را تحسین کردند.
“من عاشقانه عاشق او بودم. بووی زمانی گفت که همه مردان و بسیاری از زنان در جهان همینطور بودند.
هاردی رویکردی منحصر به فرد برای ترانه سرایی داشت و بر اهمیت ملودی در فرآیند خلاقیت خود تأکید می کرد. او در صحبت با آسوشیتدپرس در سال 1996 در مورد نوشتن آهنگ توضیح داد: “من همیشه کلمات را در موسیقی قرار می دهم. همیشه همینطور است. من از قبل نمی نویسم و بعد دنبال موسیقی می گردم. «ابتدا موسیقی را دریافت می‌کنم و (سپس) سعی می‌کنم کلمات را روی آن بگذارم.
هاردی همچنین به عنوان یک موزه مد شناخته می شد. ظاهر آندروژن و ظرافت کم اهمیت او را به محبوب دنیای مد تبدیل کرد. او هیکلی بلند و لاغر، اجزای صورت زاویه دار و موهای بلند و صاف داشت. این زیبایی شناسی با مد مدرن دهه 1960 مطابقت داشت و بر سادگی و جذابیت خاص پسرانه تأکید داشت. او اغلب از طرح‌هایی از آندره کورژ، پاکو رابان و ایو سن لوران به سبک‌هایی استفاده می‌کرد که آن دوران را تعریف می‌کردند. نفوذ او در مد دهه ها را در بر گرفت.
رابطه هاردی با همنوازنده ژاک دوترونک بخش مهمی از زندگی و کار او بود. آنها در اواسط دهه 1960 با هم آشنا شدند و در سال 1973 صاحب پسری به نام توماس شدند. اگرچه رابطه آنها مملو از چالش هایی از جمله خیانت دوترونک و جدایی نهایی آنها بود، اما عمیقاً بر موسیقی آنها تأثیر گذاشت. زندگی آنها – آنها در طبقات مختلف یک ساختمان پاریس زندگی می کردند – منعکس کننده شراکت تلخ و شیرین آنها بود که در آهنگ های هاردی منعکس شد.
او همچنین به طالع بینی علاقه زیادی داشت و چندین کتاب در این زمینه نوشت و مجری برنامه های رادیویی بود. اشعار و ظاهر عمومی او اغلب منعکس کننده ماهیت درون نگر او و شیفتگی او به آسمان بود.
نبرد هاردی با سرطان طولانی بود. او درمان های متعددی را تحمل کرد، از جمله پرتودرمانی که یک گوش او را ناشنوا کرد. علیرغم مشکلات سلامتی، او به تولید موسیقی ادامه داد و آخرین آلبوم خود را با نام Personne d'autre در سال 2018 منتشر کرد. این آلبوم که با مضامین متفکرانه و همکاری با گروه مستقل فنلاندی Poets of the Fall مشخص می شود، مسئله مرگ و میر را بررسی می کند.
تسلیت از سراسر جهان سرازیر شد. ریما عبدالمالک، وزیر فرهنگ فرانسه، او را به عنوان “افسانه جاودانه آواز فرانسوی” ستود، در حالی که نوازندگان دیگر مانند کارلا برونی، میشل پولنارف و اتین داهو غمگینی و تحسین عمیق خود را ابراز کردند. هنرمندان بین‌المللی مانند گراهام کاکسون از Blur و چاک دی از Public Enemy نیز ادای احترام کردند.
هاردی یک بار درباره عشق مادام العمر خود به ملودی ها گفت: “در تمام زندگی ام به دنبال ملودی های زیبا بودم. وقتی آنها را می شنوم، احساس می کنم در آسمان هفتم هستم.”