توکیو — معمار ژاپنی فومیهیکو ماکی که برنده جایزه معتبر پریتزکر برای طرح هایش که به عنوان تلفیقی ماهرانه و هنرمندانه شرق و غرب مورد ستایش قرار گرفتند، درگذشت. او 95 ساله بود.
مکی که در دانشگاه هاروارد معماری و شهرسازی تدریس می کرد، در 6 ژوئن درگذشت. دفتر او، مکی و کارمند چهارشنبه گفت. رسانه های ژاپنی علت مرگ را کهولت سن نسبت دادند. این دفتر از تایید این گزارش ها خودداری کرد.
موزه ملی هنر مدرن در کیوتو با اشکال شناور ساخته شده از شیشه، فلز و بتن یکی از طرح های کلاسیک او محسوب می شود. نمای بیرونی خاکستری آن در نگاه اول ساده به نظر می رسد، اما الگوهایی از نور منعکس شده را روی سنگ مرمر خشن و صیقلی ایجاد می کند.
پروژه های ماکی در ایالات متحده شامل مرکز هنرهای Yerba Buena در سانفرانسیسکو و 4 مرکز تجارت جهانی در نیویورک بود. او همچنین سالن نمایشگاه Makuhari Messe را در چیبا ژاپن و مجتمع Hillside Terrace در توکیو طراحی کرد.
ماکی در دهه 1980 ساختمان اسپیرال را در توکیو طراحی کرد. مدیریت در مرگ او عزادار شد و از او به دلیل “شیب های زیبا و فضاهای بزرگی که برای پارک شهری فراهم کرد” تشکر کرد.
در سال 2013، ماکی از طراحی فضاپیما مانندی که در آن زمان برنامه ریزی شده بود شکایت کرد استادیوم المپیک 2020 توکیو، که او آن را بسیار گران و نامناسب برای منطقه اطراف توصیف کرد. او گفت که از حمایت 100 نفر دیگر از جمله معماران برخوردار است که به اندازه طرح پیشنهادی زاها هادی معمار بریتانیایی-عراقی اعتراض داشتند.
او گفت: «مشکلاتی که من در مورد استادیوم پیشنهادی می بینم، همگی به مسئله اندازه مربوط می شود.
این طرح در نهایت به نفع طراحی ساده تر کنار گذاشته شد. کنگو دریافت کنید جایی که از قطعات چوب برای ظاهر طبیعی ژاپنی استفاده شده است.
ماکی در سال 1928 در توکیو به دنیا آمد و در دانشگاه توکیو، آکادمی هنر کرنبروک در میشیگان و دانشکده طراحی دانشگاه هاروارد تحصیل کرد.
قبل از افتتاح دفتر طراحی خود در توکیو در سال 1965، او در دفاتر مختلفی از جمله Skidmore Owings و Merrill (SOM) در شیکاگو و Sert، Jackson کار می کرد. و همکاران در کمبریج و دفتر برنامه ریزی پردیس دانشگاه واشنگتن در سنت لوئیس.
مکی یک معلم متعهد است که نه تنها در دانشگاه واشنگتن، هاروارد و دانشگاه توکیو تدریس کرده است، بلکه در سراسر جهان نیز سخنرانی کرده است. مقالات او در سال 2008 در مجموعه ای با عنوان رویاهای پرورشی توسط MIT Press منتشر شد. او در آن، حس ژاپنی فضا «اوکو» را بررسی کرد، که ماکی آن را به عنوان «هسته این فضای بسیار متراکم که مانند یک پیاز به چندین لایه تقسیم می‌شود» توصیف کرد.
طبق این نظریه ژاپنی ها با استفاده از oku توانستند حتی در فضاهای محدود نیز حس عمق ایجاد کنند.
مکی می نویسد: «در طراحی فضای شهری، مفاهیم پایدار خاصی که توسط ناخودآگاه جمعی جامعه فیلتر شده و در حافظه می سوزند، به طور خودکار عمل می کنند.
اوکو، یک مفهوم فضایی منحصر به فرد در ژاپن، مثال خوبی است، و من معتقدم که درک این شیوه درک فضا برای فرمول‌بندی ایده‌هایی در مورد اینکه شهرهای آینده چگونه باید باشند، مهم است.
ماکی پس از مربی خود کنزو تانگه، دومین ژاپنی بود که برنده جایزه پریتزکر، جایزه نوبل معماری شد. مکی و شاگردانش در تنگه نمایش ایزوزاکی و کیشو کوروکاواستون های مدرنیته ژاپنی بودند.
پریتزکرماکی را در انتخاب خود به عنوان بخشی از موج جدیدی از معماران در حال بازسازی ژاپن پس از جنگ تمجید کرد.
او از نور به طرز ماهرانه‌ای استفاده می‌کند و آن را به اندازه دیوارها و سقف، بخشی از هر طرح ملموس می‌کند. در هر ساختمان او به دنبال راهی برای ترکیب شفافیت، شفافیت و عدم شفافیت در هماهنگی کامل است. بیل لیسی، یکی از اعضای هیئت داوران بین‌المللی که ماکی را انتخاب کرد، در آن زمان گفت: او از جزئیات استفاده می‌کند تا به ساختمان‌هایش ریتم و مقیاس بدهد.
ماکی با جوایز دیگری از جمله جایزه گرگ از اسرائیل در سال 1988 و جایزه آرنولد برونر از آکادمی هنر و ادبیات آمریکا در سال 1999 مفتخر شده است. در سال 2011، موسسه معماران آمریکا بالاترین افتخار خود را به نام طلای AIA اهدا کرد. مدال.
طبق گزارش رسانه های ژاپنی، مراسم یادبودی در نظر گرفته شده بود. دفتر او از ارائه جزئیات خودداری کرد و گفت که یک اطلاعیه رسمی در حال آماده شدن است.
___
یوری کاگیاما در X حضور دارد: https://twitter.com/yurikageyama