پورت اسموت، انگلستان — کهنه سربازان بریتانیایی D-Day که دوشنبه گرد هم آمدند تا مراسم هشتادمین سالگرد فرود در شمال فرانسه را آغاز کنند، برای یادآوری 6 ژوئن 1944 به تقویم نیازی نداشتند.
وقایع آن روز در حافظه او حک شده، وحشت او فراموش نشدنی و درد او غیرقابل توضیح است.
زمانی که حدود 40 نفر از کسانی که در عملیات شرکت داشتند، از خانه ساوتویک در سواحل جنوبی انگلستان، مقر نیروهای متفقین در آستانه نبرد نرماندی، دیدن کردند. این رویداد که توسط وزارت دفاع بریتانیا حمایت می شود، قبل از سفر بسیاری از کهنه سربازان به فرانسه برای شرکت در مراسم بین المللی بزرگداشت روز D برگزار شد.
لس آندروود 98 ساله یک توپچی نیروی دریایی سلطنتی در یک کشتی تجاری بود که مهمات را به سواحل می رساند. او به تیراندازی برای محافظت از کشتی ادامه داد، حتی زمانی که سربازانی را دید که زیر وزن تجهیزات خود غرق شدند، پس از رها کردن کشتی فرود.
آندروود گفت: “خیلی گریه کردم… تنها نشستم.” «من فلاش بک داشتم. و در آن زمان هیچ درمانی وجود نداشت. فقط گفتند: «خدمتت تمام شد. ما دیگر به تو نیاز نداریم.»
اما کهنه‌سربازان سالخورده هنوز این قدرت را پیدا می‌کنند که درباره تجربیات خود صحبت کنند، زیرا می‌خواهند نسل‌های آینده فداکاری‌های کسانی را که جنگیدند و جان باختند، به یاد آورند. حتی کوچکترین آنها هم به صدمین سالگرد تولدشان نزدیک می شوند و می دانند که وقتشان کم شده است.
جورج چندلر 99 ساله به عنوان بخشی از ناوگانی که حمله ارتش ایالات متحده به سواحل اوماها و یوتا را اسکورت می کرد، در یک قایق اژدر بریتانیا خدمت می کرد. او گفت که کتاب‌های تاریخ ترسناک نبرد را نشان نمی‌دهند.
چندلر گفت: “من می توانم به شما اطمینان دهم که آنچه در مورد D-Day در آن کتاب های احمقانه می خوانید کاملاً مزخرف است.” «این باری از مزخرفات قدیمی است. من آنجا بودم، چگونه فراموش کنم؟»
“این خاطره بسیار غم انگیزی است زیرا دیدم تکاوران جوان آمریکایی تیرباران شده و سلاخی می شوند. و جوان بودند. من در آن زمان 19 ساله بودم، این بچه ها از من کوچکتر بودند.