کیف، اوکراین — نزدیک به 1000 نفر روز یکشنبه در مراسم بزرگداشت ایرینا تسیبوک، روزنامه‌نگار اوکراینی که در حین خدمت به عنوان داوطلب کشته شد، شرکت کردند. امدادگر چند روز قبل از تولد 26 سالگی اش.
تسیبوک طی عملیاتی در منطقه خارکف، جایی که روسیه در اختیار دارد، کشته شد توهین آمیز تقریبا یک ماه پیش
او یادداشتی گذاشته بود که در آن توضیح می داد که چگونه می خواهد مراسم برگزار شود. او از مردم خواست که ترانه های اوکراینی بخوانند و به جای لباس سیاه، ویشیوانکا – پیراهن های گلدوزی شده سنتی – بپوشند.
او می‌نویسد: «از همه می‌خواهم هنگام خداحافظی بخوانند، تا همه حداقل ده آهنگ معنی‌دار یاد بگیرند و آنها را در گروه کر بخوانند تا غم و اندوه با آهنگ‌های بومی بگذرد». و به جای گل، از مردم خواست که به گردان پزشکی داوطلبان بیمارستان که در آنجا خدمت می کرد، اهدا کنند.
جمعیت زیادی در حیاط صومعه سنت مایکل در کیف، جایی که مراسم یادبود برگزار شد، تجمع کردند. مردم بعداً به ستونی پیوستند که به سمت میدان استقلال مرکزی راهپیمایی کردند، مراسمی که در مراسم تشییع جنازه سربازانی که در جنگ کشته شده اند رایج شده است.
در حالی که ستون عریض از خیابان میخائیلیفسکا در مرکز مغازه ها و رستوران ها حرکت می کرد، مردم به خیابان ها چرخیدند و کسانی که پیاده می رفتند برای ادای احترام به تسیبوک توقف کردند. برخی از جمله کودکان زانو زدند و مردان کلاه های خود را برداشتند و به قلب خود فشار دادند. جمعیت در حالی که اشک را از چشمان خود پاک می کردند شعار “قهرمانان نمی میرند” سر می دادند.
مرگ تسیبوک واکنش های گسترده ای را در شبکه های اجتماعی به دنبال داشت، جایی که نامه او تا چند روز پس از مرگش همچنان در فضای مجازی پخش می شد.
او در نامه ای که یک سال پیش در حین خدمت در دونتسک نوشت: «امروز همه چیز پشت سرم است، زندگی من به پایان رسیده است و برای من مهم بود که با عزت زندگی کنم: فردی صادق، مهربان و دوست داشتنی باشم. منطقه نوشت. برادرش طبق درخواست او آن را در اینستاگرام به اشتراک گذاشت.
او نوشت: «برای داشتن قدرت آزاد بودن، باید شجاع بود.
با رسیدن ستون به میدان استقلال، صدها نفر زانو زدند و تابوت بسته پوشیده شده با پرچم ملی آبی و زرد در جلو قرار گرفت. هزاران نفر vyshyvanka می پوشیدند که معمولاً در مراسم می پوشیدند و به نوبت به تابوت نزدیک می شدند.
دوستان نزدیک Tsybukh اشعار چاپ شده آهنگ هایی را که او می خواست در مراسم خاکسپاری او خوانده شود، توزیع کردند. اینها شامل آهنگهایی بود که به نماد مقاومت اوکراین در برابر تجاوزات مسلحانه روسیه تبدیل شده است.
یکی از دوستان Tsybukh از بلندگو گفت: “ما هر دقیقه به احترام اینکه چگونه او ارتش را نجات داد، هر دقیقه آواز خواهیم خواند.”
مردم به مدت دو ساعت برای خداحافظی به تابوت نزدیک می شدند.
مراسم تشییع جنازه ای برای دوشنبه در شهر تسیبوک در لویو برنامه ریزی شده است.
در میان شرکت کنندگان در مراسم بزرگداشت، بسیاری از سربازان، فعالان، روزنامه نگاران و افرادی که تسیبوک را در شبکه های اجتماعی دنبال کردند، حضور داشتند.
کاترینا سردیوک، دوست تسیبوک گفت: «از همه کسانی که امروز اینجا هستند بسیار سپاسگزارم زیرا این بدان معناست که ما متحد هستیم، قوی هستیم و استقامت خواهیم کرد. آرمان شما ادامه خواهد داشت زیرا ما زنده ایم و ادامه خواهیم داد.
در دو سال گذشته، تشییع جنازه در اوکراین داشته باشند به اتفاقات روزمره تبدیل شوند.
سردیوک گفت: «درک این موضوع که بهترین‌های ما در حال مرگ هستند، قلب را به تکه‌هایی تبدیل می‌کند که هرگز نمی‌توان آنها را دوباره جمع کرد.
قبل از تهاجم روسیه، زیبوخ بخشی از تیم رهبری بود که اصلاحاتی را در پخش کننده عمومی اوکراینی Suspilne انجام داد. او همچنین بر پروژه های آموزشی در روستاهای دور افتاده در مناطق دونتسک و لوهانسک نظارت داشت.
مدت کوتاهی پس از شروع جنگ، او به Hospitallers، یک واحد داوطلب پیوست. او قبلاً از سال 2014، زمانی که روسیه برای اولین بار حملات مسلحانه را در شرق اوکراین آغاز کرد، چندین مأموریت را انجام داده بود. Tsybukh در تخلیه سربازان مجروح از میدان جنگ کمک کرد و به بسیاری از آنها کمک های اولیه کرد. او در ماه نوامبر نشان شایستگی درجه 3 را از رئیس جمهور ولدیمیر زلنسکی دریافت کرد.
من یک دختر جوان هستم مانند هر دختر دیگری در فرانسه یا اسپانیا. تنها تفاوت این است که ما یک رژیم توتالیتر در مرز خود داریم که به کشوری که من با تمام وجودم دوستش دارم حمله کرده است.” به همین دلیل است که من از کشورم دفاع می کنم و حاضرم بمیرم تا آزادی در کشورم حاکم شود.»
به گفته اتحادیه ملی روزنامه نگاران اوکراین، حداقل 91 کارمند رسانه از زمان آغاز جنگ کشته شده اند.